Author: sefrea

Dlaczego bezdech afektywny jest groźny? Kogo najczęściej dotyka? Bezdech afektywny jest niebezpieczną chorobą, która powoduje, że wentylowanie płuc nie zachodzi prawidłowo. Bezdech określany jest jako choroba psychosomatyczna, oznacza to, że jej rozwój jest powiązany z emocjonalnością oraz innymi czynnikami psychicznymi. Ze względu na to w przypadku tej choroby odwołuje się do afektywności. Na temat bezdechu afektywnego jest wiele naukowych opracowań, nie są one jednak jednoznaczne. W tym artykule zawarto czym jest bezdech afektywny u małych dzieci, a także dlaczego mylony jest z padaczką.

Charakterystyka choroby jaką jest bezdech afektywny

Na napady bezdechu afektywnego cierpią głównie dzieci w przedziale wiekowym od 5 do 18 miesiąca życia. W niektórych przypadkach objawy bezdechu trwają nawet do 6 roku życia. Negatywne bodźce stresowe, które wywołują u dziecka frustracje, strach lub zdenerwowanie prowadzą do zmniejszenia napięcia mięśni w układzie oddechowym. Na skutek takiej reakcji organizmu, dziecko, które spotka stresująca sytuacja, może upaść na ziemię czy nawet zemdleć, a także występują przypadki utraty przytomności. Choroba jaką jest bezdech afektywny u dzieci jest bardzo stresująca dla rodziców. W niektórych sytuacjach choroba może wystąpić jako zagrożenie życia dziecka.

Jak stres wpływa na bezdech afektywny?

Silne emocje, które nie są proporcjonalne do umiejętności radzenia sobie ze stresem powodują napady bezdechu afektywnego. Małe dzieci nie mają wystarczająco rozbudowanego mózgu, aby radzić sobie z tak trudnymi emocjami. Dzieci, aby zmniejszyć oddziaływanie dużego stresu na ich ciało płaczą. Jest to niemal niemożliwe, aby małe dziecko zniosło dużą dawkę negatywnych emocji bez płaczu. Płacz dziecka powoduje dodatkowo łkanie oraz krzyk. Czynniki te mogą doprowadzić do zatrzymania oddechu u maleństwa. W takich sytuacjach mówi się o wystąpieniu bezdechu. Jeśli takie sytuacje występują bardzo rzadko nie ma problemu do obaw, jeśli jednak powtarzają się co jakiś czas należy przyjrzeć się problemowi głębiej. Warto jednak pamiętać, że u dzieci napady bezdechu czasami mylony jest z napadami padaczkowymi.

Jak wiele dzieci cierpi na bezdech afektywny?

Wielu rodziców uważa, że epizody bezdechu są rzadką chorobą i ich dziecko na pewno nie będzie nią obarczone. Niestety jest to nieodpowiednie myślenie. Badania wykazują, że częste napady bezdechu dotyczą aż 5% dzieci. Jest to duży odsetek małych ludzi. Prawdopodobieństwo pojawienia się choroby jest nieduże, jednak jako rodzic masz jakiekolwiek wątpliwości czy wszystko w porządku ze zdrowiem Twojego dziecka, to udaj się z nim do lekarza. Epizod bezdechu afektywnego może pojawić się czasem dopiero w wieku przedszkolnym. Dzieje się tak jeśli dziecko zostaje wystawione na stresujące sytuacje, których częstość występowania jest zbyt duża dla dziecka. Przyczyny bezdechu nie są jasno określone, nie w każdej sytuacji można określić co powoduje bezdech afektywny u dziecka. Bezdech afektywny występuje z różnych powodów, wpływać na niego może np. dezorientacja w terenie, uszkodzenie ciała, zgubienie zabawki. Ważne jest, aby w trakcie napadu zachować spokój oraz podjąć stanowcze działania. Takie zachowanie rodziców pomoże przerwać epizod bezdechu. Jak to wykonać? Odpowiedź na to pytanie znajduje się w dalszej części artykułu.

Bezdech afektywny – rodzaje

Bezdech afektywny ma wiele przyczyn, są one powiązane z czynnikami psychosomatycznymi, które są uzależnione od stanu psychicznego dziecka. Epizod bezdechu afektywnego występuje przeważnie w dwóch odmianach. Rodzaje bezdechu określane są jako sinicze oraz toniczne.

Napady sinicze

Napady sine określane również jako napady blade, występują w sytuacjach gdy dochodzi do zatrzymania wentylowania płuc w fazie wydechu. W tym przypadku dziecko nie jest w stanie wypuścić powietrza, które znajduje się w jego płucach. Bezdech afektywny siny cechuje się pojawieniem się siniaków w okolicy oczu i ust. Szczególnie istotne jest to, że dziecko staje się bardzo zmęczone po napadzie bezdechu, ponieważ jego ciało jest bardzo wyeksploatowane. Epizody bezdechu powodujące płacz dziecka, są na tyle męczące, że maluch musi następnie odespać kilka godzin. W przypadku napadów bladych dochodzi do epizodycznej utraty świadomości. Napady blade powodują obniżenie napięcia mięśni, przez co ciało staje się wiotkie, a dziecko upadając może zrobić sobie krzywdę.

Napady toniczne

Napady toniczne są drugim rodzajem napadów bezdechu u dzieci, określane są również jako napady proste. Ich przebieg jest powiązany z zbyt dużym napięciem tkanek. Dziecko w czasie takich napadów odczuwa ból. Napady mogą wiązać się z utratą przytomności oraz chwilowym zatrzymaniem akcji serca. Przeważająca ilość dzieci po napadach prostych po krótkim czasie może dalej funkcjonować.

Niezależnie czy u dziecka występują blade napady czy proste,w obu przypadkach zalecane jest kontrolowanie stanu dziecka oraz jego zachowania.

Utrata przytomności w trakcie napadu bezdechu, co ją powoduje?

Wraz z napadem bezdechu mogą występować omdlenia trwające krótką chwilę. Przebieg bezdechu jest indywidualny, zależy od dziecka. Opiekunowie dziecka zazwyczaj wiedzą, gdy drogi oddechowe dziecka przestają poprawnie pracować. W tej chwili dziecko przerywa płacz i następuje krótkotrwałe omdlenie. Mogą pojawić się siniaki na twarzy dziecka. Następuje również zamknięcie głośni. Rodzicu pamiętaj – zachowaj spokój, nie wolno wpadać w panikę. W trakcie napadu bezdechu afektywnego prawie nigdy nie dochodzi do uszkodzenia mózgu, nie powstają zmiany w obszarze pnia mózgu oraz nie dochodzi do sytuacji, gdy wykonuje się resuscytację krążeniowo oddechowa.

Jak reagować na bezdech – pierwsza pomoc dla małego dziecka

Pierwsza pomoc poszkodowanemu jest bardzo ważna i powinna być na pierwszym miejscu niezależnie od sytuacji. Pierwsza pomoc potrzebna jest także dziecku, które choruje na napady bezdechu afektywnego. W pierwszej kolejności należy sprawdzić przytomność dziecka. Zwrócić uwagę czy klatka piersiowa się porusza. Najczęściej występuje przebudzenie maleństwa po pewnym czasie. Jeśli osoba udzielająca pierwszej pomocy zareaguje wystarczająco szybko to istnieje duże prawdopodobieństwo, że nie dojdzie do wystąpienia następnych objawów. W czasie wystąpienia bezdechu zazwyczaj wystarczające jest przytulenie i podniesienie dziecka, w celu uniknięcia pogłębienia objawów bezdechu. Napad bezdechu można spróbować przerwać poprzez skropienie twarzy zimną wodą. Nie wolno bagatelizować napadu bezdechu! W konsekwencji może dojść do pogłębienia napadu, na skutek czego może dojść do drgawek lub zaburzenia oddychania. Rodzice powinni dużą uwagę przykładać do bezdechów oraz ich obserwacji, ponieważ bezdech może okazać się objawem innej choroby. Należy informować lekarza prowadzącego dziecko o utracie przytomności. Lekarz ma obowiązek sprawdzić przyczyny powstania omdlenia w trakcie napadu. Niekiedy przez objawy bezdechu afektywnego dziecko może zostać obciążone opóźnieniem dojrzewania układu nerwowego. Inne przyczyny to np. niedobory żelaza, które mogą negatywnie wpłynąć na funkcje poznawcze w ciele dziecka. W pewnych przypadkach lekarz zaleci dziecku badania specjalistyczne lub dodatkowe wsparcie np. w postaci aparatów CPAP, które ułatwiają leczenie. Bardzo dobrej jakości sprzęt medyczny jest dostępny na stronie internetowej: https://sklepvitalaire.pl/

Czy należy się bać bezdechu afektywnego?

Jeśli dziecko nie jest obciążone innymi chorobami to bezdech afektywny nie jest dla niego groźny. Jeśli jednak do bezdechu dochodzi systematycznie, pojawia się chrapanie oraz sytuacje związane z drgawkami, to może to być powiązane z poważniejszymi dolegliwościami. Takie objawy mogą być skutkiem innej choroby. Czy należy się bać? Obawy to rzecz normalna, jednak nie należy panikować. Jeśli nie doszło do zagrożenia życia dziecka lub drgawek, należy wybrać się do specjalisty i wykonać odpowiednie zalecone badania. Przyczyny bezdechu afektywnego są różne, warto konsultować je z lekarzem. Napady bezdechu afektywnego, w czasie których nie ma niepokojących objawów przeważnie nie są leczone farmakologicznie. Odpowiednia opieka nad dzieckiem, zachowanie spokoju, gdy dziecko straci przytomność oraz obserwacja zachowania dziecka są wystarczające. Jeśli jako rodzic chciałbyś dowiedzieć się więcej na temat afektywnego bezdechu, to warto zajrzeć na stronę internetową znajdującą się pod linkiem: https://sklepvitalaire.pl/blog/ciekawostki/co-to-jest-bezdech-afektywny-i-dlaczego-pojawia-sie-u-malych-dzieci

Coraz częściej diagnozuje się narcystyczne zaburzenia osobowości (tzw. miłość własna). Mówiąc w skrócie, jest to ogromna miłość, jaką darzy się samego siebie (i wyłącznie siebie), jednak w rzeczywistości takie stwierdzenie byłoby ogromnym uproszczeniem. Nazwa tego zaburzenia osobowości została zaczerpnięta z mitologii i legend. Opowiada się, że urodziwy młodzieniec o imieniu Narcyz był tak przejęty własnym pięknem podczas przeglądania się w tafli jeziora, że wpadł do wody i utonął.

Przyczyny narcyzmu

Narcystyczne zaburzenia osobowości znane są od lat, jednak do tej pory nie udało się określić jasnych przyczyn tego stanu. Sugeruje się, że duże znaczenie mają obciążenia genetyczne (narcystyczny rodzic ma większe ryzyko urodzenia dziecka z podobnymi predyspozycjami) oraz czynniki środowiskowe, a także problemy związane z procesem wychowawczym w okresie dzieciństwa. Narcystyczne cechy osobowości rozwijają się stopniowo m.in. wskutek braku empatii ze strony rodziców czy opiekunów. Niskie poczucie własnej wartości w młodości może kompensować się osobowością paranoidalną i narcystycznym zaburzeniem osobowości w życiu dorosłym.

W psychiatrii i psychologii wyróżnia się wiele nurtów opisujących możliwe przyczyny rozwoju zaburzeń osobowości. Przykładowo, L. Bejamin twierdzi, że siłą napędową rozwoju osobowości narcystycznej jest przecenianie dziecka przez rodziców bądź żądanie od niego perfekcji. Otaczanie dziecka czcią i stawianie na piedestale sprawia, że nie ma ono okazji dowiedzieć się, że inni ludzie także mają swoje potrzeby.

Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych nie określa dokładnie kryteriów rozpoznawania osobowości narcystycznej, w związku z czym zalicza ją do tzw. innych określonych zaburzeń osobowości.

Cechy narcystyczne

Najbardziej charakterystyczną cechą osób z osobowością narcystyczną jest uznanie się za kogoś ważniejszego. Odczucie to nasila się w szczególności podczas kontaktu z ludźmi mniej zamożnymi lub o gorszej pozycji społecznej. Na porządku dziennym jest wykorzystywanie takich ludzi do własnych celów oraz ciągłe zapewnianie im poczucia niższości. Patologiczny narcyzm utrudnia funkcjonowanie w społeczeństwie i prowadzi do pogorszenia relacji międzyludzkich. Przekonanie o swojej wyjątkowości współwystępuje z brakiem empatii. Do pozostałych cech narcystycznych zaliczyć można również:

• wysługiwanie się innymi ludźmi w dążeniu do postawionych sobie celów, np. zawodowych czy prywatnych
• wyolbrzymione poczucie indywidualności, przekonanie o wybitnych zdolnościach
• zaburzenia depresyjne przeplatające się z zaburzeniami nastroju
• brak pozytywnych uczuć w stosunku do innych ludzi
• zaburzenia lękowe
• poczucie wielkości
• nieprawidłowe postrzeganie świata zewnętrznego połączone z pojawianiem się zachowań antyspołecznych

Objawy osobowości narcystycznej na ogół widać bardzo wcześnie, nawet już w momencie poznania takiej osoby. Jest ona nastawiona na to, że inni będą spełniać jej polecenia. Utrudnione są również relacje interpersonalne – narcyz może zerwać wieloletnią znajomość wskutek urażenia jakimś słowem, nawet wyrwanym z kontekstu czy powiedzianym w żartach. Narcystyczne zaburzenie osobowości w większości przypadków nie jest odrębną dolegliwością – współwystępuje z innymi zaburzeniami osobowości i problemami psychicznymi, w tym nadużywaniem środków psychoaktywnych, chorobą afektywną dwubiegunową czy zaburzeniami odżywiania. Podsumowując, osoby z narcystycznym zaburzeniem osobowości nie tylko są przekonane o swojej własnej wyjątkowości, ale również cierpią na różnego rodzaju zaburzenia psychiczne.

Warto wspomnieć, że osobowość narcystyczna przekłada się na zachowania i poczucie własnej wartości osób przebywających w otoczeniu narcyza. Oznacza to, że przez większość czasu jego towarzysze czują się gorsi, niedoceniani i pomijani, zaś zwrócenie przez narcyza uwagi na którąś z osób sprawia, że automatycznie rośnie jej pewność siebie. Można powiedzieć, że wówczas wzrasta nasza pewność siebie w naszych własnych odczuciach. Narcystyczne zaburzenia osobowości są więc idealnym sposobem na kierowanie zachowaniem innych, co często jest wykorzystywane celem osiągnięcia własnych celów i oczekiwań. Więcej o zaburzeniach osobowości można przeczytać na https://centrum-probalans.pl/lepsi-od-innych-czyli-o-osobowosciach-narcystycznych/

Osoby narcystyczne a relacje partnerskie

Partnerzy ludzi z osobowością narcystyczną wcale nie mają łatwego życia. Cechy osobowości narcystycznej obejmują również patologiczną zazdrość oraz pragnienie ciągłego uwielbienia, co na dłuższą metę staje się męczące. Najlepiej, gdy osoby narcystyczne ciągle słyszą komplementy, a wszystkie kłótnie kończą się przeprosinami ich. Arogancja sprawia, że ludzie nie chcą przebywać w pobliżu takich osób, mają one więc trudności w poznaniu partnera i nawiązaniu bliższych relacji.

Pracodawcy z osobowością narcystyczną

Bardzo często zdarza się spotkać osobowość narcystyczną na stanowisku kierowniczym. Tacy pracodawcy i zwierzchnicy są przekonani o własnej wyjątkowości, mają wyolbrzymione poczucie własnej wartości,a w podejmowanych działaniach kierują się jedynie własnym zyskiem i wygodą. Oczekują, że pracownicy będą wypełniać wszystkie ich polecenia, dodatkowo dziękując za możliwość ich wykonywania. Przekonanie o swojej omnipotencji sprawia, że relacje zawodowe są znacznie utrudnione – pracownicy nigdy nie wytrzymują długo na swoim stanowisku, miejsce ma więc duża rotacja pracowników.

Borderline a osobowość narcystyczna

Osoby przeświadczone o własnej wyjątkowości, czyli z osobowością narcystyczną, bardzo często ukazują cechy borderline. Niektórzy badacze twierdzą, że w tych dwóch zaburzeniach osobowości niemal nie ma wyraźnej granicy. Zaburzenie borderline odnosi się do balansowania między miłością a nienawiścią – w jednej chwili chory pała do kogoś dużą sympatią lub wręcz miłością, a za chwilę odczuwa nienawiść i gniew. Pojawiają się zachowania impulsywne, nadużywanie substancji odurzających oraz ryzykowna aktywność seksualna. Uznaje się, że ma to związek z lękiem przed porzuceniem, co stawia przyczyny osobowości narcystycznej w nieco innym świetle.

Osobowość narcystyczna – leczenie

Zaburzenia osobowości, w tym osobowość narcystyczna, z pewnością wymagają leczenia. Za jedną z najskuteczniejszych metod uznaje się psychoterapię nurtem psychodynamicznym, jednak liczy się podejście interpersonalne. Diagnoza psychoanalityczna obejmuje przeprowadzenie z pacjentem szczegółowego wywiadu, podczas którego wypełnia on ankiety dotyczące m.in. swojego punktu widzenia na różne sprawy. Pozwala to ocenić nie tylko samą obecność osobowości narcystycznej, ale również stopień jej nasilenia. Aby osiągnąć zadowalające efekty terapii narcyz musi sam zrozumieć swój problem i wykazywać chęć do oczekującego go leczenia. Celem jest przywrócenie pozytywnych uczuć wobec innych osób oraz zrozumienie ich potrzeb, niekiedy nawet tłumiąc własne, czyli przywracając w pacjencie z osobowością narcystyczną empatię i szacunek do innych.

Jak wspomniano, narcystyczne zaburzenia osobowości wymagają kompleksowego podejścia. Nie warto ograniczać się jedynie do terapii psychodynamicznej, lecz włączyć do niej również terapię poznawczo-behawioralną, terapię grupową lub terapię rodzinną. Proces wymaga czasu, niekiedy nawet kilku lat, oraz wsparcia najbliższych. Nie istnieje skutecznie leczenie farmakologiczne likwidujące cechy osobowości narcystycznej. Stosowaniem substancji psychoaktywnych można wspierać się tylko wtedy, gdy osobowość narcystyczna współwystępuje z innymi zaburzeniami osobowości.

Rokowania – czy można pozbyć się osobowości narcystycznej?

W praktyce klinicznej obserwuje się różne przypadki. Najskuteczniej działa psychiatria psychodynamiczna, jednak wyłącznie w połączeniu z dużą motywacją własną pacjenta. Leczenie pacjentów z narcystycznym zaburzeniem osobowości jest trudne, czasochłonne i uciążliwe, usłane licznymi zawahaniami i przerywaniem terapii. Nie od dziś wiadomo jednak, że ludzka psychika jest wyjątkowo skomplikowana i ciężko stwierdzić, czy dana osoba podda się terapii uzyskując zadowalające efekty czy nie. Szansa na przystosowanie się do życia w społeczeństwie zawsze istnieje, warto więc skorzystać z oferty https://centrum-probalans.pl/